İlkokul 4. veya 5. sınıfa gidiyorum. Nereden konu oraya geldi, hocamız ne anlatıyordu, işlediğimiz konu nereye varacaktı gerçekten hatırlamıyorum. O dersten, o günden hatırımda kalan tek cümle şu olmuştu: “Yaşamın uzunluğu değil derinliği önemlidir.” Eminim o an çok da fazla bir şey anlamadım bu aforizmadan. Ama aklımın bir köşesinden kalmış.
Bu sözü daha sonra defalarca farklı kişilerden duydum. Buraya biraz sonra söyleyeceğim sözlerin hemen öncesinde bir virgül koymak, bir kadim kelâm eklemek zarureti duydum. Şudur: "Küçükler büyüklerin yanlış işler yaptıklarını, saçmaladıklarını düşünürler; büyükler küçüklerin yanlış işler yaptıklarını, saçmaladıklarını bilirler."
Yukarıdaki virgülden devam edelim. Farklı öğretmenlerimden: “Yaşamın uzunluğu değil derinliği önemlidir” kelimesi kelimesine aynı olmasa da bu minvaldeki sözleri anne-babamdan, çevremden defalarca duydum. Biraz da bu sözün abartıldığını, bu aforizmaya hak ettiğinden daha fazla değer verildiğini düşündüm zaman zaman.
Sonra geçen zaman içinde düşüncelerimin evrildiğini, daha doğrusu kendi inandığım şeylerin yavaş yavaş devrildiğini fark ettim. Galiba geçen zamanımın derinliği ve uzunluğu ölçüldüğünde derinlik kaybetmişti. Ve ben bunu bu yaşa erdiğimde anlamaya başlamıştım. Heidegger haklıydı: “Bir düşünüre sadece düşündüğümüz zaman saygı gösterebiliriz”. Şu an hepinize, eskisinden daha fazla, saygı duyuyorum. Ve o günlerde bana nasıl baktığınızı yavaş yavaş anlayabiliyorum.
Derinliği artırmak için daha fazla çaba hep daha çok çaba göstermek gayretinde olmaya niyet edelim. Soylu bir yaşam, ömür boyu süren çaba ile eş anlamlı ise, çaba derinliği sağlayan en büyük sebep ise çaba gösterelim.
Hocam sen arada gelip bize bir şeyler anlatıp gidiyorsun, ne iş? Senin hayatının da derinliği yokmuş.
Haklısınız.