Müfîd

Baharın gelişini müjdeleyen ağaç ve çiçeklerin oluşturduğu renk cümbüşünde dalmışız bir tefekküre. Bir anlam bulma çabası değil bu. Yarınlara dair bir umut beklentisinin küçük bir adımı… Ne büyük ümitlerimiz vardı bizim değil mi? Ne de güzel alışmıştık yarınlarımızın sahibi olmaya.

Dünyanın başını döndüren bir hengâmenin ortasında kaldık dört duvar arasında. Kimimiz inzivada, kimimiz bunalımda, kimimiz ise şaşkın şaşkın etrafa bakınmakta. Alışmamıştık hiç böylesi hale. İnsanın canını bu kadar sahiplenmesini istediğimiz bir dönem yaşamamıştık. Annemizden, babamızdan, komşumuzdan, eş ve dostumuzdan, hatta kapı kollarından bile ürken bir halet-i ruhiyeye büründük. Ve belki de en ilginci, sahibi olduğumuz cadde ve sokakları adeta terk-i diyar eyledik. Elimizi ve kolumuzu sallayarak gezdiğimiz o yerler şimdi hayvanların keyfine göre arz-ı endam ettiği yerler oldu adeta. Rollerin, kimliklerin ve mekânların karmaşık hale geldiği bir kâinat düzeninde, ümitsizlik ve korku dolu bekleyişle yaşan…