Müfîd

“Kendini bil, Rabbini bilirsin.”

Kutsi Hadis…

Bizde de kendimi bildim bileli diye bir söz vardır.

Bilinçli olunan, hatırlanan ilk durumumuza işaret eder.

Manası derindir.

Allah’ın insana bahşettiği ruhun tabiatına değin devşirilebilir.

İlk insanın bilincine değin götürülebilir.

İnsanın fıtratını dahi tarif edebilir.

Kendimi bildim bileli…

Nereden başlamalı?

Ruhumuza dokunan manaları nasıl yorumlamalı?

Yaşamak mucizesi bir kendini bilmezliğin eseri değil mi?

Kendini bilmek…

İnsan olmaklığın eşiğinde nice beklemeye işaret…

Türk-i İmanın dervişleri eşyayı dahi üzmez iken,

Biz canlılara zarar vermeyi ne zaman öğrendik?

Buna nasıl cesaret ettik?

Ruhumuzun derinliğindeki fıtrattan ne zaman koptuk?

İnsanlığın tarihi bu kopuşun öyküsü değil midir?

Bu kopuşun ardı sıra sürüklendik. Bir liman arıyoruz. Kendimizi güvende hissedeceğimiz bir liman… Bazen para, bazen aşk, bazen mülk, bazen arkadaş, bazen dost limanına sığınıyoruz. Sığındığımız her liman bir süre sonra bizi azgın dalgalı denize terk…