BİLAL IŞIKDOĞAN - İNSANA DAİR BİR DENEME

İnsan doğduğu andan itibaren daima yönlendirilmeye muhtaç, daima yardıma muhtaç kalmıştır. Gayesini içinde taşıyan insan, tıpkı bir incir tohumu gibidir. Tohum her şeyini, bütün programını içinde taşır. Toprağa atılması, can suyunu alması, filizlenmesi yahut kuruması.

İncir tohumunun bir amacı olabilir mi?

Amacı ne olabilir ki ufacık bir çekirdeğin.

Neden böyle bir şeye ihtiyaç duyabilir ki?

Evet, incir tohumunun bir amacı var. Bu amacını yüklediği kelimeleri, harfleri de var. Bütün sırrı bu kelimeler ve harflerde gizlidir. Onun kelimeleri; ağaç olmak, kemal bulmak, meyve vermektir.

Peki ya insan, insanın meyve mahiyetindeki kelimeleri? Kelimeler içindeki amaçları, amaçlara yüklediği anlamları nelerdir?

Kelimeleri olsa ne olacak ki?

Bir ehemmiyeti var mı bu kelimelerin?

Şair “Ayinesi iştir kişinin, lafa bakılmaz.” Demesiyle insanın bir amaç çerçevesinde yaşamını idame ettiğini gözler önüne seriyor. Bu kelimeler bizim anlam yüklediğimiz köşe taşlarımızdır. Yön bulma araçlarımızdır. Mesela kemal, yahut hikmet, azim de olabilir ve daha nice kelime..

Bu kelimelere Anlam yüklediğimiz ve yaşamımızın merkezine koyup etrafında yaşadığımız takdirde anlam kazanacaktır. Biz bu kelimeleri bulmadıkça, erteledikçe ve köşe taşlarımızdan kaçtıkça kendimize bir adım daha uzaklaşıyor, kendimize biraz daha geç kalıyoruz.

Kendinize geç kalmayın efendim.